κεραύνιος

Grec

Étymologie

Du grec ancien κεραύνιος, keraúnios.

Adjectif

κεραύνιος, keravnios \Prononciation ?\

1. De tonnerre.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de κεραυνός, keraunós (« foudre, éclair »), avec le suffixe -ιος, -ios.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		κεραύνιος		κεραύνιη		κεραύνιον
vocatif		κεραύνιε		κεραύνιη		κεραύνιον
accusatif		κεραύνιον		κεραύνιην		κεραύνιον
génitif		κεραύνιου		κεραύνιης		κεραύνιου
datif		κεραύνιῳ		κεραύνιῃ		κεραύνιῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		κεραύνιω		κεραύνια		κεραύνιω
vocatif		κεραύνιω		κεραύνια		κεραύνιω
accusatif		κεραύνιω		κεραύνια		κεραύνιω
génitif		κεραύνιοιν		κεραύνιαιν		κεραύνιοιν
datif		κεραύνιοιν		κεραύνιαιν		κεραύνιοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		κεραύνιοι		κεραύνιαι		κεραύνια
vocatif		κεραύνιοι		κεραύνιαι		κεραύνια
accusatif		κεραύνιους		κεραύνιας		κεραύνια
génitif		κεραύνιων		κεραύνιων		κεραύνιων
datif		κεραύνιοις		κεραύνιαις		κεραύνιοις

κεραύνιος, keraúnios *\Prononciation ?\

1. De foudre, d’éclair, de tonnerre.
   • βολαὶ κεραύνιοι, coups de tonnerre.
2. Frappé par la foudre.

Apparentés étymologiques

• κεραυνοβόλος (« foudroyant »)

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : κεραύνιος
• Latin : ceraunius

Références

• « κεραύνιος », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage