crinca
Occitan[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- ' Du latin crinis.
Nom commun [modifier le wikicode]
Singulier | Pluriel |
---|---|
crinca \ˈkɾiŋko̯\ |
crincas \ˈkɾiŋko̯s\ |
crinca \ˈkɾiŋko̯\ (graphie normalisée) féminin
- Cime, sommet.
- Perchoir.
Una crotz se quilhava, amont, sus una crinca.
— (Jean Boudou, L'evangèli de Bertomieu, 1949 [1])- Une croix se dressait, en haut, sur un sommet.
Ròda-Molin montèt a la crinca d’un arbre e avisèt un lum, luènh, luènh, al cimèl d’una sèrra.
— (Jean Boudou, L'evangèli de Bertomieu, 1949 [1])- Ròda-Molin monta à la cime d’un arbre et apperçut une lumière, loin, loin, au sommet d’une montagne.
Dérivés[modifier le wikicode]
- crincar (« percher »)
Références[modifier le wikicode]
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001, ISBN 978-2-85910-300-7 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- [1] Bras, M. & Vergez-Couret, M., Universitat de Tolosa Joan Jaurés, Basa Textuala per la lenga d'Òc, XIX - XXI s → consulter cet ouvrage