τέλειος

Voir aussi : τέλεος

Grec

Étymologie

Du grec ancien.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		τέλειος		τέλεια		τέλειο
génitif		τέλειου		τέλειας		τέλειου
accusatif		τέλειο		τέλεια		τέλειο
vocatif		τέλειε		τέλεια		τέλειο
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		τέλειοι		τέλειες		τέλεια
génitif		τέλειων		τέλειων		τέλειων
accusatif		τέλειους		τέλειες		τέλεια
vocatif		τέλειοι		τέλειες		τέλεια

τέλειος (télios) \ˈtɛ.li.ɔs\

1. Parfait.

Grec ancien

Étymologie

Voir τελέω, teléô (« achever »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		τέλειος		τελεία		τέλειον
vocatif		τέλειε		τελεία		τέλειον
accusatif		τέλειον		τελείαν		τέλειον
génitif		τελείου		τελείας		τελείου
datif		τελείῳ		τελείᾳ		τελείῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		τελείω		τελείω		τελείω
vocatif		τελείω		τελείω		τελείω
accusatif		τελείω		τελείω		τελείω
génitif		τελείοιν		τελείαιν		τελείοιν
datif		τελείοιν		τελείαιν		τελείοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		τέλειοι		τέλειαι		τέλεια
vocatif		τέλειοι		τέλειαι		τέλεια
accusatif		τελείους		τελείας		τέλεια
génitif		τελείων		τελείων		τελείων
datif		τελείοις		τελείαις		τελείοις

τέλειος (téleios)

1. (Passif ou intransitif)
   1. De la fin, dernier.
   2. Terminé, achevé, accompli.
   3. À qui rien ne manque.
      1. Achevé, complet.
      2. Sans tache, parfait.
   4. Arrivé à point.
2. (Transitif)
   1. Qui achève, qui complète.
   2. Qui mène à terme, qui accomplit.

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952