σελήνη

Voir aussi : Σελήνη

Grec

Étymologie

Du grec ancien σελήνη, selḗnē.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	η	σελήνη	οι	—
Génitif	της	σελήνης	των	—
Accusatif	τη(ν)	σελήνη	τις	—
Vocatif		σελήνη		—

σελήνη, selíni \seˈli.ni\ féminin

1. (Astronomie) Lune.

Synonymes

• φεγγάρι

Dérivés

• σεληναίος
• σελήνη του μέλιτος
• σεληνιάζομαι
• σεληνιακός
• σεληνιασμός
• σελήνιο
• σεληνογραφία, σεληνογραφικός, σεληνογράφος
• σεληνοειδής
• σεληνοκεντρικός
• σεληνοσκόπιο
• σεληνοτοπογραφία, σεληνοτοπογραφικός
• σεληνοτροπισμός
• σεληνόφως, σεληνόφωτο, σεληνοφώτιστος, σεληνόφωτος
• σεληνάκατος
• ημισέληνος
• πανσέληνος

Grec ancien

Étymologie

Du proto-grec *selasnā lui-même issu de l’indo-européen commun *swelō.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ἡ	σελήνη	αἱ	σελήναι	τὼ	σελήνα
Vocatif		σελήνη		σελήναι		σελήνα
Accusatif	τὴν	σελήνην	τὰς	σελήνας	τὼ	σελήνα
Génitif	τῆς	σελήνης	τῶν	σεληνῶν	τοῖν	σελήναιν
Datif	τῇ	σελήνῃ	ταῖς	σελήναις	τοῖν	σελήναιν

σελήνη, selḗnē féminin

1. (Astronomie) Lune.
   • πρὸς τὴν σελήνην

     à la lumière de la lune

2. Mois.

Variantes

• σελάνα (Dorien)
• σελάννα (Éolien)

Synonymes

• μήν (« mois »)

Dérivés

• ἀσέληνος (« sans lune »)
• δωδεκάσεληνος (« de douze mois »)
• πανσέληνος (« pleine lune »)

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : σελήνη
• Français : sélène

Prononciation

• *\se.lɛ̌ː.nɛː\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\seˈle̝.ne̝\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\seˈli.ni\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\seˈli.ni\ (Byzance (X^e siècle))
• *\seˈli.ni\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• « σελήνη », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage