πράσινος

Grec

Étymologie

Du grec ancien πράσινος, prásinos (« vert poireau »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		πράσινος		πράσινη		πράσινο
génitif		πράσινου		πράσινης		πράσινου
accusatif		πράσινο		πράσινη		πράσινο
vocatif		πράσινε		πράσινη		πράσινο
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		πράσινοι		πράσινες		πράσινα
génitif		πράσινων		πράσινων		πράσινων
accusatif		πράσινους		πράσινες		πράσινα
vocatif		πράσινοι		πράσινες		πράσινα

πράσινος, prásinos \ˈpɾa.si.nos\

1. (Colorimétrie) Vert.

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de πράσον, práson (« poireau »), avec le suffixe -ινος, -inos.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		πράσινος		πράσινος		πράσινον
vocatif		πράσινε		πράσινε		πράσινον
accusatif		πράσινον		πράσινον		πράσινον
génitif		πρασίνου		πρασίνου		πρασίνου
datif		πρασίνῳ		πρασίνῳ		πρασίνῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		πρασίνω		πρασίνω		πρασίνω
vocatif		πρασίνω		πρασίνω		πρασίνω
accusatif		πρασίνω		πρασίνω		πρασίνω
génitif		πρασίνοιν		πρασίνοιν		πρασίνοιν
datif		πρασίνοιν		πρασίνοιν		πρασίνοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		πράσινοι		πράσινοι		πράσινα
vocatif		πράσινοι		πράσινοι		πράσινα
accusatif		πρασίνους		πρασίνους		πράσινα
génitif		πρασίνων		πρασίνων		πρασίνων
datif		πρασίνοις		πρασίνοις		πρασίνοις

πράσινος, prásinos

1. (Colorimétrie) Vert-poireau.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : πράσινος
• Latin : prasinus

Prononciation

• *\prá.si.nos\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\ˈpra.si.nos\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\ˈpra.si.nos\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\ˈpra.si.nos\ (Byzance (X^e siècle))
• *\ˈpra.si.nos\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• « πράσινος », dans Henry Liddell, Robert Scott, Henry Stuart Jones, Roderick McKenzie, A Greek–English Lexicon, Clarendon Press, Oxford, 1940 → consulter cet ouvrage