ὑπόγειος

Grec ancien

Étymologie

Mot composé de ὑπό, hypó (« sous »), γῆ, gê (« terre ») et -ιος, -ios.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ὑπόγειος		ὑπόγειος		ὑπόγειον
vocatif		ὑπόγειε		ὑπόγειε		ὑπόγειον
accusatif		ὑπόγειον		ὑπόγειον		ὑπόγειον
génitif		ὑπογείου		ὑπογείου		ὑπογείου
datif		ὑπογείῳ		ὑπογείῳ		ὑπογείῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ὑπογείω		ὑπογείω		ὑπογείω
vocatif		ὑπογείω		ὑπογείω		ὑπογείω
accusatif		ὑπογείω		ὑπογείω		ὑπογείω
génitif		ὑπογείοιν		ὑπογείοιν		ὑπογείοιν
datif		ὑπογείοιν		ὑπογείοιν		ὑπογείοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ὑπόγειοι		ὑπόγειοι		ὑπόγεια
vocatif		ὑπόγειοι		ὑπόγειοι		ὑπόγεια
accusatif		ὑπογείους		ὑπογείους		ὑπόγεια
génitif		ὑπογείων		ὑπογείων		ὑπογείων
datif		ὑπογείοις		ὑπογείοις		ὑπογείοις

ὑπόγειος, hypógeios

1. Souterrain.

Variantes

• ὑπόγαιος

Dérivés

• ὑπόγειον

Prononciation

• *\hy.pó.ɡeː.os\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\(h)yˈpo.ɡi.os\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\yˈpo.ʝi.os\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\yˈpo.ʝi.os\ (Byzance (X^e siècle))
• *\iˈpo.ʝi.os\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• « ὑπόγειος », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage