ἱμάντινος

Grec ancien

Étymologie

Dérivé de ἱμάς, himás (« courroie »), avec le suffixe -ινος, -inos.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἱμάντινος		ἱμαντίνη		ἱμάντινον
vocatif		ἱμάντινε		ἱμαντίνη		ἱμάντινον
accusatif		ἱμάντινον		ἱμαντίνην		ἱμάντινον
génitif		ἱμαντίνου		ἱμαντίνης		ἱμαντίνου
datif		ἱμαντίνῳ		ἱμαντίνῃ		ἱμαντίνῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἱμαντίνω		ἱμαντίνα		ἱμαντίνω
vocatif		ἱμαντίνω		ἱμαντίνω		ἱμαντίνω
accusatif		ἱμαντίνω		ἱμαντίνα		ἱμαντίνω
génitif		ἱμαντίνοιν		ἱμαντίναιν		ἱμαντίνοιν
datif		ἱμαντίνοιν		ἱμαντίναιν		ἱμαντίνοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἱμάντινοι		ἱμάντιναι		ἱμάντινα
vocatif		ἱμάντινοι		ἱμάντιναι		ἱμάντινα
accusatif		ἱμαντίνους		ἱμαντίνας		ἱμάντινα
génitif		ἱμαντίνων		ἱμαντίνων		ἱμαντίνων
datif		ἱμαντίνοις		ἱμαντίναις		ἱμαντίνοις

ἱμάντινος, himántinos

1. De courroie.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Prononciation

• *\hi.mán.ti.nos\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\(h)iˈman.ti.nos\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\iˈman.ti.nos\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\iˈman.ti.nos\ (Byzance (X^e siècle))
• *\iˈman.di.nos\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• « ἱμάντινος », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage