ἡράκλειος

Voir aussi : ηράκλειος

Grec ancien

Étymologie

Dérivé de Ἡρακλῆς, Hēraklês (« Héraclès »), avec le suffixe -ιος, -ios.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἡράκλειος		ἡπακλείᾱ		ἡράκλειον
vocatif		ἡράκλειε		ἡπακλείᾱ		ἡράκλειον
accusatif		ἡράκλειον		ἡπακλείᾱν		ἡράκλειον
génitif		ἡπακλείου		ἡπακλείᾱς		ἡπακλείου
datif		ἡπακλείῳ		ἡπακλείᾳ		ἡπακλείῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἡπακλείω		ἡπακλείᾱ		ἡπακλείω
vocatif		ἡπακλείω		ἡπακλείω		ἡπακλείω
accusatif		ἡπακλείω		ἡπακλείᾱ		ἡπακλείω
génitif		ἡπακλείοιν		ἡπακλείαιν		ἡπακλείοιν
datif		ἡπακλείοιν		ἡπακλείαιν		ἡπακλείοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἡράκλειοι		ἡράκλειαι		ἡράκλειᾱ
vocatif		ἡράκλειοι		ἡράκλειαι		ἡράκλειᾱ
accusatif		ἡπακλείους		ἡπακλείᾱς		ἡπακλείᾱ
génitif		ἡπακλείων		ἡπακλείων		ἡπακλείων
datif		ἡπακλείοις		ἡπακλείαις		ἡπακλείοις

ἡράκλειος, hērákleios

1. Herculéen.

Prononciation

• *\hɛː.rá.kleː.os\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\(h)eˈra.kli.os\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\iˈra.kli.os\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\iˈra.kli.os\ (Byzance (X^e siècle))
• *\iˈra.kli.os\ (Constantinople (XV^e siècle))