ἐκδικητικός

Voir aussi : εκδικητικός

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de ἐκδικητής, ekdikêtếs (« vengeur »), avec le suffixe -ικός, -ikós.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἐκδικητικός		ἐκδικητική		ἐκδικητικόν
vocatif		ἐκδικητικέ		ἐκδικητική		ἐκδικητικόν
accusatif		ἐκδικητικόν		ἐκδικητικήν		ἐκδικητικόν
génitif		ἐκδικητικοῦ		ἐκδικητικῆς		ἐκδικητικοῦ
datif		ἐκδικητικῷ		ἐκδικητικῇ		ἐκδικητικῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἐκδικητικώ		ἐκδικητικά		ἐκδικητικώ
vocatif		ἐκδικητικώ		ἐκδικητικά		ἐκδικητικώ
accusatif		ἐκδικητικώ		ἐκδικητικά		ἐκδικητικώ
génitif		ἐκδικητικοῖν		ἐκδικητικαῖν		ἐκδικητικοῖν
datif		ἐκδικητικοῖν		ἐκδικητικαῖν		ἐκδικητικοῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἐκδικητικοί		ἐκδικητικαί		ἐκδικητικά
vocatif		ἐκδικητικοί		ἐκδικητικαί		ἐκδικητικά
accusatif		ἐκδικητικούς		ἐκδικητικάς		ἐκδικητικά
génitif		ἐκδικητικῶν		ἐκδικητικῶν		ἐκδικητικῶν
datif		ἐκδικητικοῖς		ἐκδικητικαῖς		ἐκδικητικοῖς

ἐκδικητικός, ekdikêtikós *\ek.di.kɛː.ti.ˈkos\ féminin

1. Vengeur.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage