ψυχοπομπός

Grec ancien

Étymologie

Mot composé de ψυχή, psykhḗ (« âme ») et de πομπός, pompós (« guide »), littéralement « qui conduit les âmes ».

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ψυχοπομπός		ψυχοπομπή		ψυχοπομπόν
vocatif		ψυχοπομπέ		ψυχοπομπή		ψυχοπομπόν
accusatif		ψυχοπομπόν		ψυχοπομπήν		ψυχοπομπόν
génitif		ψυχοπομποῦ		ψυχοπομπῆς		ψυχοπομποῦ
datif		ψυχοπομπῷ		ψυχοπομπῇ		ψυχοπομπῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ψυχοπομπώ		ψυχοπομπά		ψυχοπομπώ
vocatif		ψυχοπομπώ		ψυχοπομπά		ψυχοπομπώ
accusatif		ψυχοπομπώ		ψυχοπομπά		ψυχοπομπώ
génitif		ψυχοπομποῖν		ψυχοπομπαῖν		ψυχοπομποῖν
datif		ψυχοπομποῖν		ψυχοπομπαῖν		ψυχοπομποῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ψυχοπομποί		ψυχοπομπαί		ψυχοπομπά
vocatif		ψυχοπομποί		ψυχοπομπαί		ψυχοπομπά
accusatif		ψυχοπομπούς		ψυχοπομπάς		ψυχοπομπά
génitif		ψυχοπομπῶν		ψυχοπομπῶν		ψυχοπομπῶν
datif		ψυχοπομποῖς		ψυχοπομπαῖς		ψυχοπομποῖς

ψυχοπομπός, psykhopompós

1. Psychopompe, qualificatif d’Hermès.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Prononciation

• *\psyː.kʰo.pom.pós\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\psy.kʰo.pomˈpos\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\psy.xo.pomˈpos\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\psy.xo.pomˈpos\ (Byzance (X^e siècle))
• *\psi.xo.pomˈbos\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage