χρονικός

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de χρόνος, khrónos (« temps »), avec le suffixe -ικός, -ikós.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		χρονικός		χρονική		χρονικόν
vocatif		χρονικέ		χρονική		χρονικόν
accusatif		χρονικόν		χρονικήν		χρονικόν
génitif		χρονικοῦ		χρονικῆς		χρονικοῦ
datif		χρονικῷ		χρονικῇ		χρονικῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		χρονικώ		χρονικά		χρονικώ
vocatif		χρονικώ		χρονικά		χρονικώ
accusatif		χρονικώ		χρονικά		χρονικώ
génitif		χρονικοῖν		χρονικαῖν		χρονικοῖν
datif		χρονικοῖν		χρονικαῖν		χρονικοῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		χρονικοί		χρονικαί		χρονικά
vocatif		χρονικοί		χρονικαί		χρονικά
accusatif		χρονικούς		χρονικάς		χρονικά
génitif		χρονικῶν		χρονικῶν		χρονικῶν
datif		χρονικοῖς		χρονικαῖς		χρονικοῖς

χρονικός, khronikós

1. Qui concerne le temps, temporel.
   • τὰ χρονικά (sous-entendant βιβλία), chronologie, chronique.

Apparentés étymologiques

• χρόνιος

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : χρονικός
• Latin : chronicus

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• « χρονικός », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage