τελευταῖος

Voir aussi : τελευταίος

Grec ancien

Étymologie

Dérivé de τελευτή, teleutḗ (« fin »), avec le suffixe -αῖος, -aîos.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		τελευταῖος		τελευταίᾱ		τελευταῖον
vocatif		τελευταῖε		τελευταίᾱ		τελευταῖον
accusatif		τελευταῖον		τελευταίᾱν		τελευταῖον
génitif		τελευταίου		τελευταίᾱς		τελευταίου
datif		τελευταίῳ		τελευταίᾳ		τελευταίῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		τελευταίω		τελευταίᾱ		τελευταίω
vocatif		τελευταίω		τελευταίω		τελευταίω
accusatif		τελευταίω		τελευταίᾱ		τελευταίω
génitif		τελευταίοιν		τελευταίαιν		τελευταίοιν
datif		τελευταίοιν		τελευταίαιν		τελευταίοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		τελευταῖοι		τελευταῖαι		τελευταῖᾱ
vocatif		τελευταῖοι		τελευταῖαι		τελευταῖᾱ
accusatif		τελευταίους		τελευταίᾱς		τελευταίᾱ
génitif		τελευταίων		τελευταίων		τελευταίων
datif		τελευταίοις		τελευταίαις		τελευταίοις

τελευταῖος, teleutaîos

1. Dernier.

Prononciation

• *\te.leu̯.tâi̯.os\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\tɛ.leʍˈtɛ.os\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\te.leɸˈtɛ.os\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\te.lefˈte.os\ (Byzance (X^e siècle))
• *\te.lefˈte.os\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage