μίτυλος

Grec ancien

Étymologie

Apparenté au latin mutilus, à μιστύλλω, mistullô (« couper, découper »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		μίτυλος		μίτυλη		μίτυλον
vocatif		μίτυλε		μίτυλη		μίτυλον
accusatif		μίτυλον		μίτυλην		μίτυλον
génitif		μίτυλου		μίτυλης		μίτυλου
datif		μίτυλῳ		μίτυλῃ		μίτυλῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		μίτυλω		μίτυλα		μίτυλω
vocatif		μίτυλω		μίτυλα		μίτυλω
accusatif		μίτυλω		μίτυλα		μίτυλω
génitif		μίτυλοιν		μίτυλαιν		μίτυλοιν
datif		μίτυλοιν		μίτυλαιν		μίτυλοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		μίτυλοι		μίτυλαι		μίτυλα
vocatif		μίτυλοι		μίτυλαι		μίτυλα
accusatif		μίτυλους		μίτυλας		μίτυλα
génitif		μίτυλων		μίτυλων		μίτυλων
datif		μίτυλοις		μίτυλαις		μίτυλοις

μίτυλος, mítulos *\Prononciation ?\

1. Mutilé, coupé, écorné.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Variantes

• μύτιλος

Références

• « μίτυλος », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage