Conjugaison:espagnol/empinar

Conjugaison en espagnol
empinar
Verbe du 1er groupe, conjugué comme {{es-conj-1}}

empinar, verbe espagnol du 1^er groupe.

Modes impersonnels

Mode	Formes simples		Formes composées
Infinitif	empinar	[em.piˈnaɾ]	haber	empinado	[aˌβeɾ em.piˈna.ðo]
Gérondif	empinando	[em.piˈnan̪.do]	habiendo	empinado	[aˌβjen.do em.piˈna.ðo]
Participe passé	empinado	[em.piˈna.ðo]

Indicatif

Présent (yo)   empino [emˈpi.no] (tú/vos)  ou (vos)   empinas  empinás [emˈpi.nas] [em.piˈnas] (él/ella/Ud.)   empina [emˈpi.na] (nosostros-as)   empinamos [em.piˈna.mos] (vosostros-as/os)   empináis [em.piˈnai̯s] (ellos-as/Uds.)   empinan [emˈpi.nan]	Passé composé (yo)   he empinado [e em.piˈna.ðo] (tú/vos)   has empinado [as em.piˈna.ðo] (él/ella/Ud.)   ha empinado [a em.piˈna.ðo] (nosotros-as)   hemos empinado [ˈe.mos em.piˈna.ðo] (vosotros-as/os)   habéis empinado [a.ˈβejs em.piˈna.ðo] (ellos-as/Uds.)   han empinado [an em.piˈna.ðo]
Imparfait (yo)   empinaba [em.piˈna.βa] (tú/vos)   empinabas [em.piˈna.βas] (él/ella/Ud.)   empinaba [em.piˈna.βa] (nosostros-as)   empinábamos [em.piˈna.βa.mos] (vosostros-as/os)   empinabais [em.piˈna.βai̯s] (ellos-as/Uds.)   empinaban [em.piˈna.βan]	Plus-que-parfait (yo)   había empinado [a.ˈβi.a em.piˈna.ðo] (tú/vos)   habías empinado [a.ˈβi.as em.piˈna.ðo] (él/ella/Ud.)   había empinado [a.ˈβi.a em.piˈna.ðo] (nosotros-as)   habíamos empinado [a.ˈβi.a.mos em.piˈna.ðo] (vosotros-as/os)   habíais empinado [a.ˈβi.ajs em.piˈna.ðo] (ellos-as/Uds.)   habían empinado [a.ˈβi.an em.piˈna.ðo]
Passé simple (yo)   empiné [em.piˈne] (tú/vos)   empinaste [em.piˈnas.te] (él/ella/Ud.)   empinó [em.piˈno] (nosostros-as)   empinamos [em.piˈna.mos] (vosostros-as/os)   empinasteis [em.piˈnas.tei̯s] (ellos-as/Uds.)   empinaron [em.piˈna.ɾon]	Passé antérieur (yo)   hube empinado [ˈu.βe em.piˈna.ðo] (tú/vos)   hubiste empinado [u.ˈβi.ste em.piˈna.ðo] (él/ella/Ud.)   hubo empinado [ˈu.βo em.piˈna.ðo] (nosotros-as)   hubimos empinado [u.ˈβi.mos em.piˈna.ðo] (vosotros-as/os)   hubisteis empinado [u.ˈβi.stejs em.piˈna.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubieron empinado [u.ˈβje.ɾon em.piˈna.ðo]
Futur simple (yo)   empinaré [em.pi.naˈɾe] (tú/vos)   empinarás [em.pi.naˈɾas] (él/ella/Ud.)   empinará [em.pi.naˈɾa] (nosostros-as)   empinaremos [em.pi.naˈɾe.mos] (vosostros-as/os)   empinaréis [em.pi.naˈɾei̯s] (ellos-as/Uds.)   empinarán [em.pi.naˈɾan]	Futur antérieur (yo)   habré empinado [a.ˈβɾe em.piˈna.ðo] (tú/vos)   habrás empinado [a.ˈβɾas em.piˈna.ðo] (él/ella/Ud.)   habrá empinado [a.ˈβɾa em.piˈna.ðo] (nosotros-as)   habremos empinado [a.ˈβɾe.mos em.piˈna.ðo] (vosotros-as/os)   habréis empinado [a.ˈβɾejs em.piˈna.ðo] (ellos-as/Uds.)   habrán empinado [a.ˈβɾan em.piˈna.ðo]

Conditionnel

Présent (yo)   empinaría [em.pi.naˈɾi.a] (tú/vos)   empinarías [em.pi.naˈɾi.as] (él/ella/Ud.)   empinaría [em.pi.naˈɾi.a] (nosostros-as)   empinaríamos [em.pi.naˈɾi.a.mos] (vosostros-as/os)   empinaríais [em.pi.naˈɾi.ai̯s] (ellos-as/Uds.)   empinarían [em.pi.naˈɾi.an]

Passé (yo)   habría empinado [a.ˈβɾi.a em.piˈna.ðo] (tú/vos)   habrías empinado [a.ˈβɾi.as em.piˈna.ðo] (él/ella/Ud.)   habría empinado [a.ˈβɾi.a em.piˈna.ðo] (nosotros-as)   habríamos empinado [a.ˈβɾi.a.mos em.piˈna.ðo] (vosotros-as/os)   habríais empinado [a.ˈβɾi.ajs em.piˈna.ðo] (ellos-as/Uds.)   habrían empinado [a.ˈβɾi.an em.piˈna.ðo]

Subjonctif

Notes

De manière générale, l’accent diacritique tonique à l'imparfait ainsi qu’au futur du subjonctif ne se place qu’à la première personne du pluriel, sauf rares exceptions.

Présent (yo)   empine [em.ˈpi.ne] (tú/vos)  ou (vos)   empines  empinés [em.ˈpi.nes] [em.piˈnes] (él/ella/Ud.)   empine [em.ˈpi.ne] (nosostros-as)   empinemos [em.piˈne.mos] (vosostros-as/os)   empinéis [em.piˈnei̯s] (ellos-as/Uds.)   empinen [em.ˈpi.nen]	Passé composé (yo)   haya empinado [ˈa.ja em.piˈna.ðo] (tú/vos)  ou (vos)   hayas empinado  hayás empinado [ˈa.jas em.piˈna.ðo] [a.ˈjas em.piˈna.ðo] (él/ella/Ud.)   haya empinado [ˈa.ja em.piˈna.ðo] (nosotros-as)   hayamos empinado [a.ˈja.mos em.piˈna.ðo] (vosotros-as/os)   hayáis empinado [a.ˈjajs em.piˈna.ðo] (ellos-as/Uds.)   hayan empinado [ˈa.jan em.piˈna.ðo]
Imparfait (en -ra) (yo)   empinara [em.piˈna.ɾa] (tú/vos)   empinaras [em.piˈna.ɾas] (él/ella/Ud.)   empinara [em.piˈna.ɾa] (nosostros-as)   empináramos [em.piˈna.ɾa.mos] (vosostros-as/os)   empinarais [em.piˈna.ɾai̯s] (ellos-as/Uds.)   empinaran [em.piˈna.ɾan]	Plus-que-parfait (en -era) (yo)   hubiera empinado [u.ˈβje.ɾa em.piˈna.ðo] (tú/vos)   hubieras empinado [u.ˈβje.ɾas em.piˈna.ðo] (él/ella/Ud.)   hubiera empinado [u.ˈβje.ɾa em.piˈna.ðo] (nosotros-as)   hubiéramos empinado [u.ˈβje.ɾa.mos em.piˈna.ðo] (vosotros-as/os)   hubierais empinado [u.ˈβje.ɾajs em.piˈna.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubieran empinado [u.ˈβje.ɾan em.piˈna.ðo]
Imparfait (en -se) (yo)   empinase [em.piˈna.se] (tú/vos)   empinases [em.piˈna.ses] (él/ella/Ud.)   empinase [em.piˈna.se] (nosostros-as)   empinásemos [em.piˈna.se.mos] (vosostros-as/os)   empinaseis [em.piˈna.sei̯s] (ellos-as/Uds.)   empinasen [em.piˈna.sen]	Plus-que-parfait (en -ese) (yo)   hubiese empinado [u.ˈβje.se em.piˈna.ðo] (tú/vos)   hubieses empinado [u.ˈβje.ses em.piˈna.ðo] (él/ella/Ud.)   hubiese empinado [u.ˈβje.se em.piˈna.ðo] (nosotros-as)   hubiésemos empinado [u.ˈβje.se.mos em.piˈna.ðo] (vosotros-as/os)   hubieseis empinado [u.ˈβje.sejs em.piˈna.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubiesen empinado [u.ˈβje.sen em.piˈna.ðo]
Futur (yo)   empinare [em.piˈna.ɾe] (tú/vos)   empinares [em.piˈna.ɾes] (él/ella/Ud.)   empinare [em.piˈna.ɾe] (nosostros-as)   empináremos [em.piˈna.ɾe.mos] (vosostros-as/os)   empinareis [em.piˈna.ɾei̯s] (ellos-as/Uds.)   empinaren [em.piˈna.ɾen]	Futur antérieur (yo)   hubiere empinado [u.ˈβje.ɾe em.piˈna.ðo] (tú/vos)   hubieres empinado [u.ˈβje.ɾes em.piˈna.ðo] (él/ella/Ud.)   hubiere empinado [u.ˈβje.ɾe em.piˈna.ðo] (nosotros-as)   hubiéremos empinado [u.ˈβje.ɾe.mos em.piˈna.ðo] (vosotros-as/os)   hubiereis empinado [u.ˈβje.ɾejs em.piˈna.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubieren empinado [u.ˈβje.ɾen em.piˈna.ðo]

Impératif

Notes

• La forme négative de l’impératif se construit avec le présent du subjonctif à la deuxième personne du singulier.
• La forme affirmative de l’impératif est défective à la première personne du singulier, mais on peut y substituer le présent du subjonctif.

Présent (forme affirmative) (yo)   — [–] (tú)  ou (vos)   empina  empiná [emˈpi.na] [em.piˈna] (usted)   empine [emˈpi.ne] (nosostros-as)   empinemos [em.piˈne.mos] (vosostros-as)   empinad [em.piˈnað] (ustedes)   empinen [emˈpi.nen]