Conjugaison:espagnol/asustar

Conjugaison en espagnol
asustar
Verbe du 1er groupe, conjugué comme {{es-conj-1}}

asustar, verbe espagnol du 1^er groupe.

Modes impersonnels

Mode	Formes simples		Formes composées
Infinitif	asustar	[a.susˈtaɾ]	haber	asustado	[aˌβeɾ a.susˈta.ðo]
Gérondif	asustando	[a.susˈtan̪.do]	habiendo	asustado	[aˌβjen.do a.susˈta.ðo]
Participe passé	asustado	[a.susˈta.ðo]

Indicatif

Présent (yo)   asusto [aˈsus.to] (tú/vos)  ou (vos)   asustas  asustás [aˈsus.tas] [a.susˈtas] (él/ella/Ud.)   asusta [aˈsus.ta] (nosostros-as)   asustamos [a.susˈta.mos] (vosostros-as/os)   asustáis [a.susˈtai̯s] (ellos-as/Uds.)   asustan [aˈsus.tan]	Passé composé (yo)   he asustado [e a.susˈta.ðo] (tú/vos)   has asustado [as a.susˈta.ðo] (él/ella/Ud.)   ha asustado [a a.susˈta.ðo] (nosotros-as)   hemos asustado [ˈe.mos a.susˈta.ðo] (vosotros-as/os)   habéis asustado [a.ˈβejs a.susˈta.ðo] (ellos-as/Uds.)   han asustado [an a.susˈta.ðo]
Imparfait (yo)   asustaba [a.susˈta.βa] (tú/vos)   asustabas [a.susˈta.βas] (él/ella/Ud.)   asustaba [a.susˈta.βa] (nosostros-as)   asustábamos [a.susˈta.βa.mos] (vosostros-as/os)   asustabais [a.susˈta.βai̯s] (ellos-as/Uds.)   asustaban [a.susˈta.βan]	Plus-que-parfait (yo)   había asustado [a.ˈβi.a a.susˈta.ðo] (tú/vos)   habías asustado [a.ˈβi.as a.susˈta.ðo] (él/ella/Ud.)   había asustado [a.ˈβi.a a.susˈta.ðo] (nosotros-as)   habíamos asustado [a.ˈβi.a.mos a.susˈta.ðo] (vosotros-as/os)   habíais asustado [a.ˈβi.ajs a.susˈta.ðo] (ellos-as/Uds.)   habían asustado [a.ˈβi.an a.susˈta.ðo]
Passé simple (yo)   asusté [a.susˈte] (tú/vos)   asustaste [a.susˈtas.te] (él/ella/Ud.)   asustó [a.susˈto] (nosostros-as)   asustamos [a.susˈta.mos] (vosostros-as/os)   asustasteis [a.susˈtas.tei̯s] (ellos-as/Uds.)   asustaron [a.susˈta.ɾon]	Passé antérieur (yo)   hube asustado [ˈu.βe a.susˈta.ðo] (tú/vos)   hubiste asustado [u.ˈβi.ste a.susˈta.ðo] (él/ella/Ud.)   hubo asustado [ˈu.βo a.susˈta.ðo] (nosotros-as)   hubimos asustado [u.ˈβi.mos a.susˈta.ðo] (vosotros-as/os)   hubisteis asustado [u.ˈβi.stejs a.susˈta.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubieron asustado [u.ˈβje.ɾon a.susˈta.ðo]
Futur simple (yo)   asustaré [a.sus.taˈɾe] (tú/vos)   asustarás [a.sus.taˈɾas] (él/ella/Ud.)   asustará [a.sus.taˈɾa] (nosostros-as)   asustaremos [a.sus.taˈɾe.mos] (vosostros-as/os)   asustaréis [a.sus.taˈɾei̯s] (ellos-as/Uds.)   asustarán [a.sus.taˈɾan]	Futur antérieur (yo)   habré asustado [a.ˈβɾe a.susˈta.ðo] (tú/vos)   habrás asustado [a.ˈβɾas a.susˈta.ðo] (él/ella/Ud.)   habrá asustado [a.ˈβɾa a.susˈta.ðo] (nosotros-as)   habremos asustado [a.ˈβɾe.mos a.susˈta.ðo] (vosotros-as/os)   habréis asustado [a.ˈβɾejs a.susˈta.ðo] (ellos-as/Uds.)   habrán asustado [a.ˈβɾan a.susˈta.ðo]

Conditionnel

Présent (yo)   asustaría [a.sus.taˈɾi.a] (tú/vos)   asustarías [a.sus.taˈɾi.as] (él/ella/Ud.)   asustaría [a.sus.taˈɾi.a] (nosostros-as)   asustaríamos [a.sus.taˈɾi.a.mos] (vosostros-as/os)   asustaríais [a.sus.taˈɾi.ai̯s] (ellos-as/Uds.)   asustarían [a.sus.taˈɾi.an]

Passé (yo)   habría asustado [a.ˈβɾi.a a.susˈta.ðo] (tú/vos)   habrías asustado [a.ˈβɾi.as a.susˈta.ðo] (él/ella/Ud.)   habría asustado [a.ˈβɾi.a a.susˈta.ðo] (nosotros-as)   habríamos asustado [a.ˈβɾi.a.mos a.susˈta.ðo] (vosotros-as/os)   habríais asustado [a.ˈβɾi.ajs a.susˈta.ðo] (ellos-as/Uds.)   habrían asustado [a.ˈβɾi.an a.susˈta.ðo]

Subjonctif

Notes

De manière générale, l’accent diacritique tonique à l'imparfait ainsi qu’au futur du subjonctif ne se place qu’à la première personne du pluriel, sauf rares exceptions.

Présent (yo)   asuste [a.ˈsus.te] (tú/vos)  ou (vos)   asustes  asustés [a.ˈsus.tes] [a.susˈtes] (él/ella/Ud.)   asuste [a.ˈsus.te] (nosostros-as)   asustemos [a.susˈte.mos] (vosostros-as/os)   asustéis [a.susˈtei̯s] (ellos-as/Uds.)   asusten [a.ˈsus.ten]	Passé composé (yo)   haya asustado [ˈa.ja a.susˈta.ðo] (tú/vos)  ou (vos)   hayas asustado  hayás asustado [ˈa.jas a.susˈta.ðo] [a.ˈjas a.susˈta.ðo] (él/ella/Ud.)   haya asustado [ˈa.ja a.susˈta.ðo] (nosotros-as)   hayamos asustado [a.ˈja.mos a.susˈta.ðo] (vosotros-as/os)   hayáis asustado [a.ˈjajs a.susˈta.ðo] (ellos-as/Uds.)   hayan asustado [ˈa.jan a.susˈta.ðo]
Imparfait (en -ra) (yo)   asustara [a.susˈta.ɾa] (tú/vos)   asustaras [a.susˈta.ɾas] (él/ella/Ud.)   asustara [a.susˈta.ɾa] (nosostros-as)   asustáramos [a.susˈta.ɾa.mos] (vosostros-as/os)   asustarais [a.susˈta.ɾai̯s] (ellos-as/Uds.)   asustaran [a.susˈta.ɾan]	Plus-que-parfait (en -era) (yo)   hubiera asustado [u.ˈβje.ɾa a.susˈta.ðo] (tú/vos)   hubieras asustado [u.ˈβje.ɾas a.susˈta.ðo] (él/ella/Ud.)   hubiera asustado [u.ˈβje.ɾa a.susˈta.ðo] (nosotros-as)   hubiéramos asustado [u.ˈβje.ɾa.mos a.susˈta.ðo] (vosotros-as/os)   hubierais asustado [u.ˈβje.ɾajs a.susˈta.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubieran asustado [u.ˈβje.ɾan a.susˈta.ðo]
Imparfait (en -se) (yo)   asustase [a.susˈta.se] (tú/vos)   asustases [a.susˈta.ses] (él/ella/Ud.)   asustase [a.susˈta.se] (nosostros-as)   asustásemos [a.susˈta.se.mos] (vosostros-as/os)   asustaseis [a.susˈta.sei̯s] (ellos-as/Uds.)   asustasen [a.susˈta.sen]	Plus-que-parfait (en -ese) (yo)   hubiese asustado [u.ˈβje.se a.susˈta.ðo] (tú/vos)   hubieses asustado [u.ˈβje.ses a.susˈta.ðo] (él/ella/Ud.)   hubiese asustado [u.ˈβje.se a.susˈta.ðo] (nosotros-as)   hubiésemos asustado [u.ˈβje.se.mos a.susˈta.ðo] (vosotros-as/os)   hubieseis asustado [u.ˈβje.sejs a.susˈta.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubiesen asustado [u.ˈβje.sen a.susˈta.ðo]
Futur (yo)   asustare [a.susˈta.ɾe] (tú/vos)   asustares [a.susˈta.ɾes] (él/ella/Ud.)   asustare [a.susˈta.ɾe] (nosostros-as)   asustáremos [a.susˈta.ɾe.mos] (vosostros-as/os)   asustareis [a.susˈta.ɾei̯s] (ellos-as/Uds.)   asustaren [a.susˈta.ɾen]	Futur antérieur (yo)   hubiere asustado [u.ˈβje.ɾe a.susˈta.ðo] (tú/vos)   hubieres asustado [u.ˈβje.ɾes a.susˈta.ðo] (él/ella/Ud.)   hubiere asustado [u.ˈβje.ɾe a.susˈta.ðo] (nosotros-as)   hubiéremos asustado [u.ˈβje.ɾe.mos a.susˈta.ðo] (vosotros-as/os)   hubiereis asustado [u.ˈβje.ɾejs a.susˈta.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubieren asustado [u.ˈβje.ɾen a.susˈta.ðo]

Impératif

Notes

• La forme négative de l’impératif se construit avec le présent du subjonctif à la deuxième personne du singulier.
• La forme affirmative de l’impératif est défective à la première personne du singulier, mais on peut y substituer le présent du subjonctif.

Présent (forme affirmative) (yo)   — [–] (tú)  ou (vos)   asusta  asustá [aˈsus.ta] [a.susˈta] (usted)   asuste [aˈsus.te] (nosostros-as)   asustemos [a.susˈte.mos] (vosostros-as)   asustad [a.susˈtað] (ustedes)   asusten [aˈsus.ten]