χρηστός

Grec

Étymologie

Du grec ancien χρηστός, khrēstós.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		χρηστός		χρηστή		χρηστό
génitif		χρηστού		χρηστής		χρηστού
accusatif		χρηστό		χρηστή		χρηστό
vocatif		χρηστέ		χρηστή		χρηστό
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		χρηστοί		χρηστές		χρηστά
génitif		χρηστών		χρηστών		χρηστών
accusatif		χρηστούς		χρηστές		χρηστά
vocatif		χρηστοί		χρηστές		χρηστά

χρηστός (christós) \xɾiˈstos\

1. Vertueux.

Prononciation

Homophones

• Χριστός

Grec ancien

Étymologie

De χρεώ, khreṓ (« avoir besoin »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		χρηστός		χρηστή		χρηστόν
vocatif		χρηστέ		χρηστή		χρηστόν
accusatif		χρηστόν		χρηστήν		χρηστόν
génitif		χρηστοῦ		χρηστῆς		χρηστοῦ
datif		χρηστῷ		χρηστῇ		χρηστῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		χρηστώ		χρηστά		χρηστώ
vocatif		χρηστώ		χρηστά		χρηστώ
accusatif		χρηστώ		χρηστά		χρηστώ
génitif		χρηστοῖν		χρησταῖν		χρηστοῖν
datif		χρηστοῖν		χρησταῖν		χρηστοῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		χρηστοί		χρησταί		χρηστά
vocatif		χρηστοί		χρησταί		χρηστά
accusatif		χρηστούς		χρηστάς		χρηστά
génitif		χρηστῶν		χρηστῶν		χρηστῶν
datif		χρηστοῖς		χρησταῖς		χρηστοῖς

χρηστός, khrēstós *\kʰrɛːs.tós\

1. Dont on peut se servir.
   1. De bonne qualité.
   2. (Sens moral) Honnête, honorable, brave, vertueux.
   3. (Sens social) Noble.
   4. Heureux.
   5. Bénin.
   6. Qui est formé, adulte.
2. Qui rend service.
   1. Bon, dévoué, serviable, obligeant, empressé.
   2. Bienfaisant, secourable.
   3. (Terme de grammaire) Dont on se sert, usuel.

Dérivés

• χρηστότης

Nom commun

χρηστός, khrēstós *\kʰrɛːs.tós\ masculin

1. (Sens social) Noble.

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952