συναγωγή

Grec

Étymologie

Du grec ancien συναγωγή, synagōgḗ.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	η	συναγωγή	οι	συναγωγές
Génitif	της	συναγωγής	των	συναγωγών
Accusatif	τη(ν)	συναγωγή	τις	συναγωγές
Vocatif		συναγωγή		συναγωγές

συναγωγή (sinagoyí) \si.na.ɣoˈʝi\ féminin

1. Assemblée.
2. (Architecture, Religion) Synagogue.

Grec ancien

Étymologie

Déverbal de συνάγω, synágō (« rassembler »).

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ἡ	συναγωγή	αἱ	συναγωγαί	τὼ	συναγωγά
Vocatif		συναγωγή		συναγωγαί		συναγωγά
Accusatif	τὴν	συναγωγήν	τὰς	συναγωγάς	τὼ	συναγωγά
Génitif	τῆς	συναγωγῆς	τῶν	συναγωγῶν	τοῖν	συναγωγαῖν
Datif	τῇ	συναγωγῇ	ταῖς	συναγωγαῖς	τοῖν	συναγωγαῖν

συναγωγή, synagōgḗ féminin

1. Rassemblement, assemblée de gens.
   • συναγωγή ἀνδρὸς καὶ γυναικός

     de l’homme et de la femme.

   • καὶ τῆς ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι. — (Platon, Le Banquet, 191d)

     La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

   1. Synagogue, assemblée des juifs.
      • συναγωγή τῶν συνέδρων

   • du sanhédrin

2. Rassemblement, regroupement, mis en tas, etc., de choses.
   • συναγωγή τοῦ σίτου

     de la récolte

Prononciation

• *\sy.na.ɡɔː.ɡɛ̌ː\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\sy.na.ɡoˈɡe\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\sy.na.ɣoˈɣi\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\sy.na.ɣoˈʝi\ (Byzance (X^e siècle))
• *\si.na.ɣoˈʝi\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• « συναγωγή », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage