προφητεία

Grec

Étymologie

Du grec ancien.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	η	προφητεία	οι	προφητείες
Génitif	της	προφητείας	των	προφητειών
Accusatif	τη(ν)	προφητεία	τις	προφητείες
Vocatif		προφητεία		προφητείες

προφητεία (profitía) \pɾɔ.fi.ˈti.a\ féminin

1. Prophétie.

Grec ancien

Étymologie

Dérivé de προφήτης, prophḗtēs (« prophète »), avec le suffixe -ία, -ía.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ἡ	προφητεία	αἱ	προφητειαι	τὼ	προφητεία
Vocatif		προφητεία		προφητειαι		προφητεία
Accusatif	τὴν	προφητείαν	τὰς	προφητείας	τὼ	προφητεία
Génitif	τῆς	προφητείας	τῶν	προφητεῖῶν	τοῖν	προφητείαιν
Datif	τῇ	προφητείᾳ	ταῖς	προφητείαις	τοῖν	προφητείαιν

προφητεία, prophēteía *\pro.pʰɛː.těː.aː\ féminin (Ancienne écriture : ϖϱοϕητεία)

1. Action d’interpréter la volonté des dieux. Oracle.
2. Explication des Livres saints sous l’inspiration de l’Esprit Saint.

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage