προσευχή

Grec

Étymologie

Du grec ancien προσευχή, proseukhế (« prière, lieu de prière »).

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	η	προσευχή	οι	προσευχές
Génitif	της	προσευχής	των	προσευχών
Accusatif	τη(ν)	προσευχή	τις	προσευχές
Vocatif		προσευχή		προσευχές

προσευχή (prosefkhí) \pɾɔ.sef.ˈçi\ féminin

1. Prière.

Dérivés

• προσεύχομαι

Grec ancien

Étymologie

Mot composé de πρός, prós (« vers ») et de εὐχή, eukhế (« prière »).

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ἡ	προσευχή	αἱ	προσευχαί	τὼ	προσευχά
Vocatif		προσευχή		προσευχαί		προσευχά
Accusatif	τὴν	προσευχήν	τὰς	προσευχάς	τὼ	προσευχά
Génitif	τῆς	προσευχῆς	τῶν	προσευχῶν	τοῖν	προσευχαῖν
Datif	τῇ	προσευχῇ	ταῖς	προσευχαῖς	τοῖν	προσευχαῖν

προσευχή, proseukhế *\pro.se͜ʊ.ˈkʰɛ\ féminin

1. Prière.
2. Lieu de prière, oratoire.
   • οἶκος προσευχῆς, maison de prière, temple.

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• « προσευχή », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage