πανάκεια

Grec

Étymologie

Du grec ancien πανάκεια, panákeia.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	η	πανάκεια	οι	πανάκειες
Génitif	της	πανάκειας	των	πανακειών
Accusatif	τη(ν)	πανάκεια	τις	πανάκειες
Vocatif		πανάκεια		πανάκειες

πανάκεια (panákia) \paˈna.ci.a\ féminin

1. Panacée.

Voir aussi

• πανάκεια sur l’encyclopédie Wikipédia (en grec) 

Grec ancien

Étymologie

De πάναξ, pánax (« panacée »), dérivé de ἄκος, ákos (« remède »).

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ἡ	πανάκεια	αἱ	πανακείαι	τὼ	πανακεία
Vocatif		πανάκεια		πανακείαι		πανακεία
Accusatif	τὴν	πανάκειαν	τὰς	πανακείας	τὼ	πανακεία
Génitif	τῆς	πανακείας	τῶν	πανακειῶν	τοῖν	πανακείαιν
Datif	τῇ	πανακείᾳ	ταῖς	πανακείαις	τοῖν	πανακείαιν

πανάκεια, panákeia féminin

1. Panacée.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : πανάκεια
• Latin : panacea

Prononciation

• *\pa.ná.keː.a\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\paˈna.ki.a\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\paˈna.ki.a\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\paˈna.ci.a\ (Byzance (X^e siècle))
• *\paˈna.ci.a\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage