κοσμήτωρ

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de κοσμητός, kosmētós, avec le suffixe -ωρ, -ōr, de κοσμέω.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ὁ	κοσμήτωρ	οἱ	κοσμήτορες	τὼ	κοσμήτορε
Vocatif		κοσμῆτορ		κοσμήτορες		κοσμήτορε
Accusatif	τὸν	κοσμήτορα	τοὺς	κοσμήτορας	τὼ	κοσμήτορε
Génitif	τοῦ	κοσμήτορος	τῶν	κοσμητόρων	τοῖν	κοσμητόροιν
Datif	τῷ	κοσμήτορι	τοῖς	κοσμήτορσι(ν)	τοῖν	κοσμητόροιν

κοσμήτωρ, kosmḗtōr masculin

1. Commandant, chef d’armée.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Synonymes

• κοσμητής

Prononciation

• *\koz.mɛ̌ː.tɔːr\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\kozˈme.tor\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\kozˈmi.tor\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\kozˈmi.tor\ (Byzance (X^e siècle))
• *\kozˈmi.tor\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• « κοσμήτωρ », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage