διάβολος

Grec

Étymologie

Du grec ancien διάβολος, diábolos.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	ο	διάβολος	οι	διάβολοι
Génitif	του	διάβολου	των	διάβολων
Accusatif	τον	διάβολο	τους	διάβολους
Vocatif		διάβολε		διάβολοι

διάβολος (dhiávolos) \ˈðja.vɔ.lɔs\

1. Diable.

Grec ancien

Étymologie

Déverbal de διαβάλλω, diabállô (« accuser, attaquer »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		διάβολος		διάβολος		διάβολον
vocatif		διάβολε		διάβολε		διάβολον
accusatif		διάβολον		διάβολον		διάβολον
génitif		διαβόλου		διαβόλου		διαβόλου
datif		διαβόλῳ		διαβόλῳ		διαβόλῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		διαβόλω		διαβόλω		διαβόλω
vocatif		διαβόλω		διαβόλω		διαβόλω
accusatif		διαβόλω		διαβόλω		διαβόλω
génitif		διαβόλοιν		διαβόλοιν		διαβόλοιν
datif		διαβόλοιν		διαβόλοιν		διαβόλοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		διάβολοι		διάβολοι		διάβολα
vocatif		διάβολοι		διάβολοι		διάβολα
accusatif		διαβόλους		διαβόλους		διάβολα
génitif		διαβόλων		διαβόλων		διαβόλων
datif		διαβόλοις		διαβόλοις		διαβόλοις

διάβολος, diábolos *\di.á.bo.los\ masculin

1. Qui désunit, qui inspire la haine ou l’envie.

Nom commun

διάβολος, diábolos *\di.á.bo.los\ masculin

1. Homme médisant, calomniateur.
2. Diable.
   • μήτε δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ

     et ne donnez pas occasion au diable (Éphésiens 4/27)

Apparentés étymologiques

• διαβολή
• διαβολικός
• διαβολικῶς
• διαβόλως

Dérivés dans d’autres langues

• Latin : diabolus

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage