αὐτοκράτωρ

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de αὐτοκρατής, autokratês (« qui gouverne seul »), avec le suffixe -ωρ, -ôr dérivé de κρατέω.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ὁ	αὐτοκράτωρ	οἱ	αὐτοκράτορες	τὼ	αὐτοκράτορε
Vocatif		αὐτοκράτορ		αὐτοκράτορες		αὐτοκράτορε
Accusatif	τὸν	αὐτοκράτορα	τοὺς	αὐτοκράτορας	τὼ	αὐτοκράτορε
Génitif	τοῦ	αὐτοκράτορος	τῶν	αὐτοκρατόρων	τοῖν	αὐτοκρατόροιν
Datif	τῷ	αὐτοκράτορι	τοῖς	αὐτοκράτορσι(ν)	τοῖν	αὐτοκρατόροιν

αὐτοκράτωρ, autokrátôr *\a͜u.to.ˈkra.tɔːr\ masculin

1. Empereur.
   • καὶ ἡ ξύμπασα πόλις οὐκ αὐτοκράτωρ οὖσα ἑαυτῆς τοῦτ΄ ἔπραξεν — (Thucydide 3.62.4.3)

Dérivés

• αὐτοκράτειρα (impératrice)
• αὐτοκρατορία (empire)
• αὐτοκρατορικός (impérial)

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : αυτοκράτορας
• Latin : autocrator

Références

• « αὐτοκράτωρ », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage