laetabundus

Latin

Étymologie

Dérivé de laeto (« se réjouir »), avec le suffixe -bundus.

Adjectif

Cas	Singulier			Pluriel
	Masculin	Féminin	Neutre	Masculin	Féminin	Neutre
Nominatif	laetabundus	laetabundă	laetabundum	laetabundī	laetabundae	laetabundă
Vocatif	laetabunde	laetabundă	laetabundum	laetabundī	laetabundae	laetabundă
Accusatif	laetabundum	laetabundăm	laetabundum	laetabundōs	laetabundās	laetabundă
Génitif	laetabundī	laetabundae	laetabundī	laetabundōrŭm	laetabundārŭm	laetabundōrŭm
Datif	laetabundō	laetabundae	laetabundō	laetabundīs	laetabundīs	laetabundīs
Ablatif	laetabundō	laetabundā	laetabundō	laetabundīs	laetabundīs	laetabundīs

laetabundus \Prononciation ?\

1. Tout joyeux.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Références

• « laetabundus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage