Aller au contenu

Conjugaison:espagnol/acostar

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Modes impersonnelsIndicatifSubjonctifConditionnelImpératif
Conjugaison en espagnol
acostar
Verbe du 1er groupe,
conjugué comme {{es-conj-1}}

acostar, verbe espagnol du 1er groupe.

Modes impersonnels

[modifier le wikicode]
Présent
(yo)   acuesto [aˈkwes.to]
(tú/vos) 
ou (vos) 
 acuestas
 acostás
[aˈkwes.tas]
[a.kosˈtas]
(él/ella/Ud.)   acuesta [aˈkwes.ta]
(nosostros-as)   acostamos [a.kosˈta.mos]
(vosostros-as/os)   acostáis [a.kosˈtai̯s]
(ellos-as/Uds.)   acuestan [aˈkwes.tan]
Passé composé
(yo)   he acostado [e a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   has acostado [as a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   ha acostado [a a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hemos acostado [ˈe.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habéis acostado [a.ˈβejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   han acostado [an a.kosˈta.ðo]
Imparfait
(yo)   acostaba [a.kosˈta.βa]
(tú/vos)   acostabas [a.kosˈta.βas]
(él/ella/Ud.)   acostaba [a.kosˈta.βa]
(nosostros-as)   acostábamos [a.kosˈta.βa.mos]
(vosostros-as/os)   acostabais [a.kosˈta.βai̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostaban [a.kosˈta.βan]
Plus-que-parfait
(yo)   había acostado [a.ˈβi.a a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   habías acostado [a.ˈβi.as a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   había acostado [a.ˈβi.a a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   habíamos acostado [a.ˈβi.a.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habíais acostado [a.ˈβi.ajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habían acostado [a.ˈβi.an a.kosˈta.ðo]
Passé simple
(yo)   acosté [a.kosˈte]
(tú/vos)   acostaste [a.kosˈtas.te]
(él/ella/Ud.)   acostó [a.kosˈto]
(nosostros-as)   acostamos [a.kosˈta.mos]
(vosostros-as/os)   acostasteis [a.kosˈtas.tei̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostaron [a.kosˈta.ɾon]
Passé antérieur
(yo)   hube acostado [ˈu.βe a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   hubiste acostado [u.ˈβi.ste a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubo acostado [ˈu.βo a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubimos acostado [u.ˈβi.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubisteis acostado [u.ˈβi.stejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieron acostado [u.ˈβje.ɾon a.kosˈta.ðo]
Futur simple
(yo)   acostaré [a.kos.taˈɾe]
(tú/vos)   acostarás [a.kos.taˈɾas]
(él/ella/Ud.)   acostará [a.kos.taˈɾa]
(nosostros-as)   acostaremos [a.kos.taˈɾe.mos]
(vosostros-as/os)   acostaréis [a.kos.taˈɾei̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostarán [a.kos.taˈɾan]
Futur antérieur
(yo)   habré acostado [a.ˈβɾe a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   habrás acostado [a.ˈβɾas a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   habrá acostado [a.ˈβɾa a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   habremos acostado [a.ˈβɾe.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habréis acostado [a.ˈβɾejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habrán acostado [a.ˈβɾan a.kosˈta.ðo]

Conditionnel

[modifier le wikicode]
Présent
(yo)   acostaría [a.kos.taˈɾi.a]
(tú/vos)   acostarías [a.kos.taˈɾi.as]
(él/ella/Ud.)   acostaría [a.kos.taˈɾi.a]
(nosostros-as)   acostaríamos [a.kos.taˈɾi.a.mos]
(vosostros-as/os)   acostaríais [a.kos.taˈɾi.ai̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostarían [a.kos.taˈɾi.an]
Passé
(yo)   habría acostado [a.ˈβɾi.a a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   habrías acostado [a.ˈβɾi.as a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   habría acostado [a.ˈβɾi.a a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   habríamos acostado [a.ˈβɾi.a.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habríais acostado [a.ˈβɾi.ajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habrían acostado [a.ˈβɾi.an a.kosˈta.ðo]

De manière générale, l’accent diacritique tonique à l'imparfait ainsi qu’au futur du subjonctif ne se place qu’à la première personne du pluriel, sauf rares exceptions.

Présent
(yo)   acueste [a.ˈkwes.te]
(tú/vos) 
ou (vos) 
 acuestes
 acostés
[a.ˈkwes.tes]
[a.kosˈtes]
(él/ella/Ud.)   acueste [a.ˈkwes.te]
(nosostros-as)   acostemos [a.kosˈte.mos]
(vosostros-as/os)   acostéis [a.kosˈtei̯s]
(ellos-as/Uds.)   acuesten [a.ˈkwes.ten]
Passé composé
(yo)   haya acostado [ˈa.ja a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   hayas acostado [ˈa.jas a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   haya acostado [ˈa.ja a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hayamos acostado [a.ˈja.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hayáis acostado [a.ˈjajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hayan acostado [ˈa.jan a.kosˈta.ðo]
Imparfait (en -ra)
(yo)   acostara [a.kosˈta.ɾa]
(tú/vos)   acostaras [a.kosˈta.ɾas]
(él/ella/Ud.)   acostara [a.kosˈta.ɾa]
(nosostros-as)   acostáramos [a.kosˈta.ɾa.mos]
(vosostros-as/os)   acostarais [a.kosˈta.ɾai̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostaran [a.kosˈta.ɾan]
Plus-que-parfait (en -era)
(yo)   hubiera acostado [u.ˈβje.ɾa a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieras acostado [u.ˈβje.ɾas a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiera acostado [u.ˈβje.ɾa a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiéramos acostado [u.ˈβje.ɾa.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubierais acostado [u.ˈβje.ɾajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieran acostado [u.ˈβje.ɾan a.kosˈta.ðo]
Imparfait (en -se)
(yo)   acostase [a.kosˈta.se]
(tú/vos)   acostases [a.kosˈta.ses]
(él/ella/Ud.)   acostase [a.kosˈta.se]
(nosostros-as)   acostásemos [a.kosˈta.se.mos]
(vosostros-as/os)   acostaseis [a.kosˈta.sei̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostasen [a.kosˈta.sen]
Plus-que-parfait (en -ese)
(yo)   hubiese acostado [u.ˈβje.se a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieses acostado [u.ˈβje.ses a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiese acostado [u.ˈβje.se a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiésemos acostado [u.ˈβje.se.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubieseis acostado [u.ˈβje.sejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubiesen acostado [u.ˈβje.sen a.kosˈta.ðo]
Futur
(yo)   acostare [a.kosˈta.ɾe]
(tú/vos)   acostares [a.kosˈta.ɾes]
(él/ella/Ud.)   acostare [a.kosˈta.ɾe]
(nosostros-as)   acostáremos [a.kosˈta.ɾe.mos]
(vosostros-as/os)   acostareis [a.kosˈta.ɾei̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostaren [a.kosˈta.ɾen]
Futur antérieur
(yo)   hubiere acostado [u.ˈβje.ɾe a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieres acostado [u.ˈβje.ɾes a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiere acostado [u.ˈβje.ɾe a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiéremos acostado [u.ˈβje.ɾe.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubiereis acostado [u.ˈβje.ɾejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieren acostado [u.ˈβje.ɾen a.kosˈta.ðo]
  • La forme négative de l’impératif se construit avec le présent du subjonctif à la deuxième personne du singulier.
  • La forme affirmative de l’impératif est défective à la première personne du singulier, mais on peut y substituer le présent du subjonctif.
Présent (forme affirmative)
(yo)    [–]
(tú) 
ou (vos) 
 acuesta
 acostá
[aˈkwes.ta]
[a.kosˈta]
(usted)   acueste [aˈkwes.te]
(nosostros-as)   acostemos [a.kosˈte.mos]
(vosostros-as)   acostad [a.kosˈtað]
(ustedes)   acuesten [aˈkwes.ten]

 

Modes impersonnelsIndicatifSubjonctifConditionnelImpératif
Conjugaison en espagnol
acostar
Verbe du 1er groupe,
conjugué comme {{es-conj-1}}

acostar, verbe espagnol du 1er groupe.

Modes impersonnels

[modifier le wikicode]
Présent
(yo)   acosto [aˈkos.to]
(tú/vos) 
ou (vos) 
 acostas
 acostás
[aˈkos.tas]
[a.kosˈtas]
(él/ella/Ud.)   acosta [aˈkos.ta]
(nosostros-as)   acostamos [a.kosˈta.mos]
(vosostros-as/os)   acostáis [a.kosˈtai̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostan [aˈkos.tan]
Passé composé
(yo)   he acostado [e a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   has acostado [as a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   ha acostado [a a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hemos acostado [ˈe.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habéis acostado [a.ˈβejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   han acostado [an a.kosˈta.ðo]
Imparfait
(yo)   acostaba [a.kosˈta.βa]
(tú/vos)   acostabas [a.kosˈta.βas]
(él/ella/Ud.)   acostaba [a.kosˈta.βa]
(nosostros-as)   acostábamos [a.kosˈta.βa.mos]
(vosostros-as/os)   acostabais [a.kosˈta.βai̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostaban [a.kosˈta.βan]
Plus-que-parfait
(yo)   había acostado [a.ˈβi.a a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   habías acostado [a.ˈβi.as a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   había acostado [a.ˈβi.a a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   habíamos acostado [a.ˈβi.a.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habíais acostado [a.ˈβi.ajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habían acostado [a.ˈβi.an a.kosˈta.ðo]
Passé simple
(yo)   acosté [a.kosˈte]
(tú/vos)   acostaste [a.kosˈtas.te]
(él/ella/Ud.)   acostó [a.kosˈto]
(nosostros-as)   acostamos [a.kosˈta.mos]
(vosostros-as/os)   acostasteis [a.kosˈtas.tei̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostaron [a.kosˈta.ɾon]
Passé antérieur
(yo)   hube acostado [ˈu.βe a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   hubiste acostado [u.ˈβi.ste a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubo acostado [ˈu.βo a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubimos acostado [u.ˈβi.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubisteis acostado [u.ˈβi.stejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieron acostado [u.ˈβje.ɾon a.kosˈta.ðo]
Futur simple
(yo)   acostaré [a.kos.taˈɾe]
(tú/vos)   acostarás [a.kos.taˈɾas]
(él/ella/Ud.)   acostará [a.kos.taˈɾa]
(nosostros-as)   acostaremos [a.kos.taˈɾe.mos]
(vosostros-as/os)   acostaréis [a.kos.taˈɾei̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostarán [a.kos.taˈɾan]
Futur antérieur
(yo)   habré acostado [a.ˈβɾe a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   habrás acostado [a.ˈβɾas a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   habrá acostado [a.ˈβɾa a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   habremos acostado [a.ˈβɾe.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habréis acostado [a.ˈβɾejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habrán acostado [a.ˈβɾan a.kosˈta.ðo]

Conditionnel

[modifier le wikicode]
Présent
(yo)   acostaría [a.kos.taˈɾi.a]
(tú/vos)   acostarías [a.kos.taˈɾi.as]
(él/ella/Ud.)   acostaría [a.kos.taˈɾi.a]
(nosostros-as)   acostaríamos [a.kos.taˈɾi.a.mos]
(vosostros-as/os)   acostaríais [a.kos.taˈɾi.ai̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostarían [a.kos.taˈɾi.an]
Passé
(yo)   habría acostado [a.ˈβɾi.a a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   habrías acostado [a.ˈβɾi.as a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   habría acostado [a.ˈβɾi.a a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   habríamos acostado [a.ˈβɾi.a.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habríais acostado [a.ˈβɾi.ajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habrían acostado [a.ˈβɾi.an a.kosˈta.ðo]

De manière générale, l’accent diacritique tonique à l'imparfait ainsi qu’au futur du subjonctif ne se place qu’à la première personne du pluriel, sauf rares exceptions.

Présent
(yo)   acoste [a.ˈkos.te]
(tú/vos) 
ou (vos) 
 acostes
 acostés
[a.ˈkos.tes]
[a.kosˈtes]
(él/ella/Ud.)   acoste [a.ˈkos.te]
(nosostros-as)   acostemos [a.kosˈte.mos]
(vosostros-as/os)   acostéis [a.kosˈtei̯s]
(ellos-as/Uds.)   acosten [a.ˈkos.ten]
Passé composé
(yo)   haya acostado [ˈa.ja a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   hayas acostado [ˈa.jas a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   haya acostado [ˈa.ja a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hayamos acostado [a.ˈja.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hayáis acostado [a.ˈjajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hayan acostado [ˈa.jan a.kosˈta.ðo]
Imparfait (en -ra)
(yo)   acostara [a.kosˈta.ɾa]
(tú/vos)   acostaras [a.kosˈta.ɾas]
(él/ella/Ud.)   acostara [a.kosˈta.ɾa]
(nosostros-as)   acostáramos [a.kosˈta.ɾa.mos]
(vosostros-as/os)   acostarais [a.kosˈta.ɾai̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostaran [a.kosˈta.ɾan]
Plus-que-parfait (en -era)
(yo)   hubiera acostado [u.ˈβje.ɾa a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieras acostado [u.ˈβje.ɾas a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiera acostado [u.ˈβje.ɾa a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiéramos acostado [u.ˈβje.ɾa.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubierais acostado [u.ˈβje.ɾajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieran acostado [u.ˈβje.ɾan a.kosˈta.ðo]
Imparfait (en -se)
(yo)   acostase [a.kosˈta.se]
(tú/vos)   acostases [a.kosˈta.ses]
(él/ella/Ud.)   acostase [a.kosˈta.se]
(nosostros-as)   acostásemos [a.kosˈta.se.mos]
(vosostros-as/os)   acostaseis [a.kosˈta.sei̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostasen [a.kosˈta.sen]
Plus-que-parfait (en -ese)
(yo)   hubiese acostado [u.ˈβje.se a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieses acostado [u.ˈβje.ses a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiese acostado [u.ˈβje.se a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiésemos acostado [u.ˈβje.se.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubieseis acostado [u.ˈβje.sejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubiesen acostado [u.ˈβje.sen a.kosˈta.ðo]
Futur
(yo)   acostare [a.kosˈta.ɾe]
(tú/vos)   acostares [a.kosˈta.ɾes]
(él/ella/Ud.)   acostare [a.kosˈta.ɾe]
(nosostros-as)   acostáremos [a.kosˈta.ɾe.mos]
(vosostros-as/os)   acostareis [a.kosˈta.ɾei̯s]
(ellos-as/Uds.)   acostaren [a.kosˈta.ɾen]
Futur antérieur
(yo)   hubiere acostado [u.ˈβje.ɾe a.kosˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieres acostado [u.ˈβje.ɾes a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiere acostado [u.ˈβje.ɾe a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiéremos acostado [u.ˈβje.ɾe.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubiereis acostado [u.ˈβje.ɾejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieren acostado [u.ˈβje.ɾen a.kosˈta.ðo]
  • La forme négative de l’impératif se construit avec le présent du subjonctif à la deuxième personne du singulier.
  • La forme affirmative de l’impératif est défective à la première personne du singulier, mais on peut y substituer le présent du subjonctif.
Présent (forme affirmative)
(yo)    [–]
(tú) 
ou (vos) 
 acosta
 acostá
[aˈkos.ta]
[a.kosˈta]
(usted)   acoste [aˈkos.te]
(nosostros-as)   acostemos [a.kosˈte.mos]
(vosostros-as)   acostad [a.kosˈtað]
(ustedes)   acosten [aˈkos.ten]

 

Modes impersonnelsIndicatifSubjonctifConditionnelImpératif
Conjugaison en espagnol
acostarse
Verbe du 1er groupe,
conjugué comme {{es-conj-1}}

acostarse, verbe espagnol pronominal du 1er groupe.

Modes impersonnels

[modifier le wikicode]
Présent
(yo) me   acuesto [me aˈkwes.to]
(tú/vos) te 
ou (vos) te 
 acuestas
 acostás
[te aˈkwes.tas]
[te a.kosˈtas]
(él/ella/Ud.) se   acuesta [se aˈkwes.ta]
(nosostros-as) nos   acostamos [nos a.kosˈta.mos]
(vosostros-as/os) os   acostáis [os a.kosˈtai̯s]
(ellos-as/Uds.) se   acuestan [se aˈkwes.tan]
Passé composé
(yo) me   he acostado [me e a.kosˈta.ðo]
(tú/vos) te   has acostado [te as a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.) se   ha acostado [se a a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as) nos   hemos acostado [nos ˈe.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os) os   habéis acostado [os a.ˈβejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.) se   han acostado [se an a.kosˈta.ðo]
Imparfait
(yo) me   acostaba [me a.kosˈta.βa]
(tú/vos) te   acostabas [te a.kosˈta.βas]
(él/ella/Ud.) se   acostaba [se a.kosˈta.βa]
(nosostros-as) nos   acostábamos [nos a.kosˈta.βa.mos]
(vosostros-as/os) os   acostabais [os a.kosˈta.βai̯s]
(ellos-as/Uds.) se   acostaban [se a.kosˈta.βan]
Plus-que-parfait
(yo) me   había acostado [me a.ˈβi.a a.kosˈta.ðo]
(tú/vos) te   habías acostado [te a.ˈβi.as a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.) se   había acostado [se a.ˈβi.a a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as) nos   habíamos acostado [nos a.ˈβi.a.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os) os   habíais acostado [os a.ˈβi.ajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.) se   habían acostado [se a.ˈβi.an a.kosˈta.ðo]
Passé simple
(yo) me   acosté [me a.kosˈte]
(tú/vos) te   acostaste [te a.kosˈtas.te]
(él/ella/Ud.) se   acostó [se a.kosˈto]
(nosostros-as) nos   acostamos [nos a.kosˈta.mos]
(vosostros-as/os) os   acostasteis [os a.kosˈtas.tei̯s]
(ellos-as/Uds.) se   acostaron [se a.kosˈta.ɾon]
Passé antérieur
(yo) me   hube acostado [me ˈu.βe a.kosˈta.ðo]
(tú/vos) te   hubiste acostado [te u.ˈβi.ste a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.) se   hubo acostado [se ˈu.βo a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as) nos   hubimos acostado [nos u.ˈβi.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os) os   hubisteis acostado [os u.ˈβi.stejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.) se   hubieron acostado [se u.ˈβje.ɾon a.kosˈta.ðo]
Futur simple
(yo) me   acostaré [me a.kos.taˈɾe]
(tú/vos) te   acostarás [te a.kos.taˈɾas]
(él/ella/Ud.) se   acostará [se a.kos.taˈɾa]
(nosostros-as) nos   acostaremos [nos a.kos.taˈɾe.mos]
(vosostros-as/os) os   acostaréis [os a.kos.taˈɾei̯s]
(ellos-as/Uds.) se   acostarán [se a.kos.taˈɾan]
Futur antérieur
(yo) me   habré acostado [me a.ˈβɾe a.kosˈta.ðo]
(tú/vos) te   habrás acostado [te a.ˈβɾas a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.) se   habrá acostado [se a.ˈβɾa a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as) nos   habremos acostado [nos a.ˈβɾe.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os) os   habréis acostado [os a.ˈβɾejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.) se   habrán acostado [se a.ˈβɾan a.kosˈta.ðo]

Conditionnel

[modifier le wikicode]
Présent
(yo) me   acostaría [me a.kos.taˈɾi.a]
(tú/vos) te   acostarías [te a.kos.taˈɾi.as]
(él/ella/Ud.) se   acostaría [se a.kos.taˈɾi.a]
(nosostros-as) nos   acostaríamos [nos a.kos.taˈɾi.a.mos]
(vosostros-as/os) os   acostaríais [os a.kos.taˈɾi.ai̯s]
(ellos-as/Uds.) se   acostarían [se a.kos.taˈɾi.an]
Passé
(yo) me   habría acostado [me a.ˈβɾi.a a.kosˈta.ðo]
(tú/vos) te   habrías acostado [te a.ˈβɾi.as a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.) se   habría acostado [se a.ˈβɾi.a a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as) nos   habríamos acostado [nos a.ˈβɾi.a.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os) os   habríais acostado [os a.ˈβɾi.ajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.) se   habrían acostado [se a.ˈβɾi.an a.kosˈta.ðo]

De manière générale, l’accent diacritique tonique à l'imparfait ainsi qu’au futur du subjonctif ne se place qu’à la première personne du pluriel, sauf rares exceptions.

Présent
(yo) me   acueste [me a.ˈkwes.te]
(tú/vos) te 
ou (vos) te 
 acuestes
 acostés
[te a.ˈkwes.tes]
[te a.kosˈtes]
(él/ella/Ud.) se   acueste [se a.ˈkwes.te]
(nosostros-as) nos   acostemos [nos a.kosˈte.mos]
(vosostros-as/os) os   acostéis [os a.kosˈtei̯s]
(ellos-as/Uds.) se   acuesten [se a.ˈkwes.ten]
Passé composé
(yo) me   haya acostado [me ˈa.ja a.kosˈta.ðo]
(tú/vos) te   hayas acostado [te ˈa.jas a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.) se   haya acostado [se ˈa.ja a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as) nos   hayamos acostado [nos a.ˈja.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os) os   hayáis acostado [os a.ˈjajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.) se   hayan acostado [se ˈa.jan a.kosˈta.ðo]
Imparfait (en -ra)
(yo) me   acostara [me a.kosˈta.ɾa]
(tú/vos) te   acostaras [te a.kosˈta.ɾas]
(él/ella/Ud.) se   acostara [se a.kosˈta.ɾa]
(nosostros-as) nos   acostáramos [nos a.kosˈta.ɾa.mos]
(vosostros-as/os) os   acostarais [os a.kosˈta.ɾai̯s]
(ellos-as/Uds.) se   acostaran [se a.kosˈta.ɾan]
Plus-que-parfait (en -era)
(yo) me   hubiera acostado [me u.ˈβje.ɾa a.kosˈta.ðo]
(tú/vos) te   hubieras acostado [te u.ˈβje.ɾas a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.) se   hubiera acostado [se u.ˈβje.ɾa a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as) nos   hubiéramos acostado [nos u.ˈβje.ɾa.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os) os   hubierais acostado [os u.ˈβje.ɾajs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.) se   hubieran acostado [se u.ˈβje.ɾan a.kosˈta.ðo]
Imparfait (en -se)
(yo) me   acostase [me a.kosˈta.se]
(tú/vos) te   acostases [te a.kosˈta.ses]
(él/ella/Ud.) se   acostase [se a.kosˈta.se]
(nosostros-as) nos   acostásemos [nos a.kosˈta.se.mos]
(vosostros-as/os) os   acostaseis [os a.kosˈta.sei̯s]
(ellos-as/Uds.) se   acostasen [se a.kosˈta.sen]
Plus-que-parfait (en -ese)
(yo) me   hubiese acostado [me u.ˈβje.se a.kosˈta.ðo]
(tú/vos) te   hubieses acostado [te u.ˈβje.ses a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.) se   hubiese acostado [se u.ˈβje.se a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as) nos   hubiésemos acostado [nos u.ˈβje.se.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os) os   hubieseis acostado [os u.ˈβje.sejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.) se   hubiesen acostado [se u.ˈβje.sen a.kosˈta.ðo]
Futur
(yo) me   acostare [me a.kosˈta.ɾe]
(tú/vos) te   acostares [te a.kosˈta.ɾes]
(él/ella/Ud.) se   acostare [se a.kosˈta.ɾe]
(nosostros-as) nos   acostáremos [nos a.kosˈta.ɾe.mos]
(vosostros-as/os) os   acostareis [os a.kosˈta.ɾei̯s]
(ellos-as/Uds.) se   acostaren [se a.kosˈta.ɾen]
Futur antérieur
(yo) me   hubiere acostado [me u.ˈβje.ɾe a.kosˈta.ðo]
(tú/vos) te   hubieres acostado [te u.ˈβje.ɾes a.kosˈta.ðo]
(él/ella/Ud.) se   hubiere acostado [se u.ˈβje.ɾe a.kosˈta.ðo]
(nosotros-as) nos   hubiéremos acostado [nos u.ˈβje.ɾe.mos a.kosˈta.ðo]
(vosotros-as/os) os   hubiereis acostado [os u.ˈβje.ɾejs a.kosˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.) se   hubieren acostado [se u.ˈβje.ɾen a.kosˈta.ðo]
  • La forme négative de l’impératif se construit avec le présent du subjonctif à la deuxième personne du singulier.
  • La forme affirmative de l’impératif est défective à la première personne du singulier, mais on peut y substituer le présent du subjonctif.
Présent (forme affirmative)
(yo)    [–]
(tú) 
ou (vos) 
 atate
 acostate
[aˈkwes.ta.te]
[a.kosˈta.te]
(usted)   atese [aˈkwes.te.se]
(nosostros-as)   acostémonos [a.kosˈte.mo.nos]
(vosostros-as)   acostaos [a.kosˈta.os]
(ustedes)   atense [aˈkwes.ten.se]