ὁλόκληρος

Voir aussi : ολόκληρος

Grec ancien

Étymologie

Mot composé de ὅλος, hólos et de κλῆρος, klêros.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ὁλόϰληρος		ὁλόϰληρος		ὁλόϰληρον
vocatif		ὁλόϰληρε		ὁλόϰληρε		ὁλόϰληρον
accusatif		ὁλόϰληρον		ὁλόϰληρον		ὁλόϰληρον
génitif		ὁλοϰλήρου		ὁλοϰλήρου		ὁλοϰλήρου
datif		ὁλοϰλήρῳ		ὁλοϰλήρῳ		ὁλοϰλήρῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ὁλοϰλήρω		ὁλοϰλήρω		ὁλοϰλήρω
vocatif		ὁλοϰλήρω		ὁλοϰλήρω		ὁλοϰλήρω
accusatif		ὁλοϰλήρω		ὁλοϰλήρω		ὁλοϰλήρω
génitif		ὁλοϰλήροιν		ὁλοϰλήροιν		ὁλοϰλήροιν
datif		ὁλοϰλήροιν		ὁλοϰλήροιν		ὁλοϰλήροιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ὁλόϰληροι		ὁλόϰληροι		ὁλόϰληρα
vocatif		ὁλόϰληροι		ὁλόϰληροι		ὁλόϰληρα
accusatif		ὁλοϰλήρους		ὁλοϰλήρους		ὁλόϰληρα
génitif		ὁλοϰλήρων		ὁλοϰλήρων		ὁλοϰλήρων
datif		ὁλοϰλήροις		ὁλοϰλήροις		ὁλοϰλήροις

ὁλόκληρος, holoklêros

1. Qui forme un tout, entier, intact, complet, parfait.

Dérivés

• ὁλοκληρέω (être sain, en bonne santé)
• ὁλοκληρία (complétude)
• ὁλοκλήρωσις (rétablissement)

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage