θέτης

Grec ancien

Étymologie

dérivé de τίθημι, títhēmi (« poser »), avec le suffixe -της, -tēs.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ὁ	θέτης	οἱ	θέται	τὼ	θέτα
Vocatif		θέτα		θέται		θέτα
Accusatif	τὸν	θέτην	τοὺς	θέτας	τὼ	θέτα
Génitif	τοῦ	θέτου	τῶν	θετῶν	τοῖν	θέταιν
Datif	τῷ	θέτῃ	τοῖς	θέταις	τοῖν	θέταιν

θέτης, thétēs *\tʰé.tɛːs\ masculin

1. Poseur, placeur.

Dérivés

• θεσμοθέτης
• νομοθέτης